Dawno, daaawno temu teren wzdłuż rzeki Ren, w jej dolnej i środkowej części, zamieszkiwało kilka grup ludności. Byli to Frankowie – lud germański. Do V. wieku nie mieli własnego państwa.
Pojawił się jednak niejaki Chlodwig, który te plemiona połączył w jeden naród. Żeby wzmóc łączące naród więzy, zadbał, by wyznawano jedną religię: katolicyzm.
Każde państwo musi mieć kogoś, kto stoi na straży państwowości – władcę. Pierwszym frankońskim władcą był wspomniany Chlodwig. Założyciel jego rodu to legendarny Meroweusz. Wszyscy kolejni potomkowie Meroweusza zwani byli Merowingami.
Rozwój imperium Franków
Ponieważ władza utrzymywana była w obrębie rodziny, najczęściej przechodząc z ojca na syna, utworzyła się dynastia Merowingów.
Merowińska architektura, baptysterium Saint-Jean w Poitiers, IV w., przebudowa VII w.
Merowingowie początkowo skupiali się na rządzeniu krajem, jednak z biegiem czasu stało się to trudne, zaczęli się więc wyręczać tzw. majordomami. Ludzie ci zajmowali się zarządzaniem królewskim dworem, a także ściąganiem podatków, dowodzeniem wojskiem królewskim i przewodniczeniem sądownictwu. Wtedy, kiedy zakres władzy królewskiej słabł, automatycznie wzrastała pozycja majordomów. Sytuacja zaczęła przedstawiać się tak, że nominalnie władcą był król, a w praktyce o wszystkim decydował majordom.
W końcu doszło do tego, że jeden z nich zapragnął całej władzy dla siebie... Nazywał się Pepin, a że był marnego wzrostu, zwano go Krótkim lub Małym.
Zanim to się stało, ojciec Pepina, Karol Młot (686 - 741), był majordomem na dworze Merowingów - podówczas już zupełnie zdegenerowanych i pozbawionych znaczenia. Wszystkie decyzje, związane z funkcjonowaniem kraju, podejmował Karol. Były to decyzje o fundamentalnym znaczeniu: na państwo Franków napadli bowiem Arabowie. Karol rozgromił ich w bitwie pod Poitiers (732 r.) i w ten sposób przyczynił się do wzrostu znaczenia swojego rodu, czyli późniejszych Karolingów. Karolingowie chlubili się pochodzeniem od św. Arnulfa z Metzu.
W tym samym czasie król Longobardów, germańskiego plemienia osiedlonego w północnej Italii, Luitprand, dążył do poszerzenia zasięgu swojej władzy kosztem Rzymu. Chcąc się przed tym zabezpieczyć, w roku 739 papież Grzegorz III wysłał poselstwo do niekoronowanego władcy królestwa Franków, Karola Młota, przekazując mu w akcie hołdu złote klucze do Grobu Piotrowego oraz prosząc o pomoc. Karol Młot odmówił papieskiej prośbie, ponieważ nie chciał występować przeciwko Longobardom, będących jego sojusznikami w walce z muzułmanami, i jednocześnie przeciwko Bizancjum. Poselstwo papieskie odniosło jednak skutek: zacieśnienie więzów między Rzymem a państwem Franków.
Pepin Krótki (714 - 768), który przejął władzę po swoim ojcu, Karolu Młocie (ostatnim majordomie), ostatecznie i zupełnie odsunął Merowingów od władzy i został królem Franków. W pozbawieniu Merowingów dziedzicznych uprawnień do korony znacznie pomógł Pepinowi Krótkiemu papież Zachariasz, licząc na jego wdzięczność. Na synodzie w Soissons zdetronizowano ostatniego Merowinga - Childeryka III, "króla-marionetkę". Obcięto mu długie włosy (wierzono w ich magiczną moc, zapewniającą władzę dynastii Merowingów) i zesłano do klasztoru.
Pepin koronowany był dwukrotnie: raz we Frankonii, a drugi raz przez papieża (751). Pierwszy raz w dziejach król został „pomazańcem”, czyli władcą z woli Boga. Przyczyniło się to ogromnie do wzrostu prestiżu Pepina, ponieważ targnięcie się na tak uświęconą władzę byłoby świętokradztwem. Toczył on zwycięskie walki z barbarzyńcami (jak zwano ludy, które nie zostały schrystianizowane).
Pokonawszy Longobardów, część ich terytorium oddał we władanie papieża, dzięki czemu powstało Państwo Kościelne, które miało później niebagatelny wpływ na historię Europy.
Następnym w dynastii Karolingów władcą był
Karol Wielki - Charlemagne (742 - 814).
Uchodzi on do dzisiaj za przykład władcy niezwykle sprawnego i skutecznego. Był wybitnym wodzem i administratorem państwa.
Królem Franków został w 768 r. Prowadził wiele wojen, dzięki którym znacznie powiększył swoje państwo i rozszerzył wpływy. W latach 772-804 w wojnach podbił Sasów, którzy mieszkali między Renem a Łabą i narzucił im chrześcijaństwo, w 774 r. podbił państwo Longobardów w północnej Italii, w r. 788 przyłączył Bawarię, W okresie 778-801 w walkach z Arabami w Hiszpanii rozszerzył posiadłości po rzekę Ebro; rozbijając w 795 r. państwo Awarów i narzucając zwierzchnictwo Słowianom połabskim umocnił granice frankijskie na Łabie i Dunaju. Konsekwentnie i okrutnie chrystianizował barbarzyńców, podbijając i anektując ich ziemie. 792 r. – Karol ogłosił się zwierzchnikiem zachodniego chrześcijaństwa. Rządził blisko 50 lat; uporządkował prawodawstwo, był opiekunem nauki i oświaty ("renesans karoliński").
Dużą wagę przywiązywał do nauki i kultury, dbając o ich rozwój.
W 800 r. został przez papieża uhonorowany diademem cesarskim. Koronacja na cesarza w Rzymie stwarzała na zachodzie niezależne od Bizancjum cesarstwo.
W czasie rządów Karola Wielkiego zmienił się podział świata z rzymskiego oraz barbarzyńskiego na świat chrześcijański (cywilizowany) i pogański (barbarzyński).
Jako twórca uniwersalistycznego państwa Karol Wielki nazywany jest „ojcem Europy”.
Syn Karola Wielkiego, Ludwik Pobożny (778 - 840), został cesarzem jeszcze za życia ojca, w 813 r. Swój przydomek zawdzięczał dużemu zaangażowaniu w chrystianizację Skandynawii i osobistej głębokiej religijności. Ludwikowi Pobożnemu koronę cesarską na skronie włożył papież Stefan V (w Reims - 817 r.).
Rezultatem tego spotkania były liczne przywileje dla Kościoła: wolność wyboru papieża i samodzielność Państwa Kościelnego w administracji i sądownictwie.
Ludwikowi Pobożnemu brak było autorytetu i charyzmy ojca; nie radził sobie z problemami występującymi w państwie (ciągłe wojny domowe, bunty, rozruchy, zamieszki, konflikty rodzinne). Kraj coraz bardziej się rozpadał: księstwa i królestwa, poddane cesarzowi, dążyły do suwerenności.
Po śmierci Ludwika Pobożnego jego trzej synowie (był jeszcze czwarty syn, buntowniczy Pepin I Akwitański, ale zmarł w wyniku przepicia w 838 r.; jego sukcesja przypadła Karolowi Łysemu, co spowodowało kolejną wojnę domową, gdyż prawnie należała się synowi Pepina I) traktatem w Verdun (843 r.) dokonali ostatecznego podziału imperium.
Lotar wziął Italię, Burgundię, Alzację, Lotaryngię i Fryzję.
Ludwik Niemiecki - tereny od Saksonii do Bawarii.
Karol Łysy – tereny mniej więcej dzisiejszej Francji.
Z tych dzielnic powstały później trzy państwa europejskie - Włochy, Niemcy i Francja.
Karolińscy władcy wymarli w X w.
Trzej wnukowie Karola Wielkiego dali początek trzem liniom Karolingów: włoskiej - panującej do 875, niemieckiej - do 911 i francuskiej - do 987.
Źródła:
Historia - Średniowiecze; Państwo Franków
Karolingowie i papiestwo: tinyurl.com/5va7qww
Ta pouczająca historyjka to odpowiedź na pewien komentarz:
anonimowyfelietonista.salon24.pl/356486,polska-katolicka-albo-zadna#comment_5185511
Mapki i zdjęcia zapożyczyłam z Internetu.
