teesa teesa
432
BLOG

Czary-mary

teesa teesa Kultura Obserwuj notkę 34

Minęło właśnie dziesieć lat, od kiedy nie ma z nami Jacka Kaczmarskiego. Rocznica  Jego śmierci ginie w "smoleńskiej" nieprzystojnej wrzawie. A przecież głos Jacka - jak zwykle przewrotnie - komentuje to, co udało Mu się (znając nasze polskie ułomności) antycypować:

Czary skuteczne na swary odwieczne

                                     

                                      Wielkie jest na czary zapotrzebowanie
                                      W czasach niespokojnych królestwa bez stosów.
                                      Wierzy w nie lud prosty, wierzą pretorianie
                                      Rymując formuły na odmianę losu
                                      I na pozbywanie się
                                      Strapień i osób.

                                      Ulep kukłę wroga twego
                                      Podobieństwa niechybnego,
                                      Na niej szpilą jego imię
                                      Wypisz wraz z imieniem Złego.
                                      Zaczem nocą spal w kominie
                                      A w męczarniach wróg twój zginie.

                                      Szpila z brązu, pszczeli wosk
                                      I uwolnisz się od trosk.

                                      Słychać z ust dostojnych hasła i zaklęcia,
                                      Goreją złe oczy rzucając uroki
                                      A zauroczeni nie mają pojęcia
                                      Że już ostateczne zapadły wyroki,
                                      Ścięty łeb kurczęcia
                                      A ciało - w podskoki.

                                      Weź wisielca język suchy,
                                      Krew nieczystą polatuchy
                                      I w miedzianym trzyj moździerzu.
                                      Dodaj wino mszalne z kruchty,
                                      Uczyń napar, wypij świeży,
                                      A świat w słowa twe uwierzy.

                                      Język trupa, kurwy śluz,
                                      A, co powiesz - to już mus.

                                      Płyną ulicami magiczne opary,
                                      Chodzą prostaczkowie szczęściem oczadzeni,
                                      Zgrzytają zębami ofiary niewiary,
                                      Że w tej kuchni własnej nie piekły pieczeni.

                                      Cuda to, czy czary,
                                      Że się świat odmienił?

                                      Grosz ostatni żebrakowi
                                      Zabierz, daj czarownikowi
                                      I się brzmieniem zaklęć odurz
                                      Zaczem głowę workiem owiń
                                      I z wysokich rzuć się schodów
                                     To nie zaznasz więcej głodu.

                                     Jak nie wierzysz - to się módl,
                                     Cóż jest w końcu - ziemski głód?

                                                                                          Jacek Kaczmarski, 4.2.1993

teesa
O mnie teesa

„Er quildessë quetta, er morniessë cálë, er firiessë coivië: menelessë cumna calima wilë fiono” (Pieśń o stworzeniu Éa)

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura